Afgelopen zaterdag 22 april was het eindelijk zover: de grote finale van de Meesterklasse van dit jaar. We hadden met Apeldoorn gedurende het seizoen met een aantal nipte overwinningen een voorsprong van twee matchpunten op achtervolger LSG opgebouwd. LSG had echter een voorsprong van bordpunten opgebouwd, wat betekende dat wij aan een 5-5 genoeg zouden hebben voor de titel.

Het was al even duidelijk dat dit de kraker ging worden. Beide teams gingen dus proberen om zo sterk mogelijk proberen op te komen. Wij zouden waarschijnlijk lichtelijk favoriet zijn, en aangezien 5-5 genoeg voor ons was voelde LSG zich blijkbaar genoodzaakt tot een aparte tactiek: hun vijf sterkste spelers zaten op borden 5-9. Een aantal Leidse spelers had duidelijk de taak gekregen om solide te zijn op de topborden. Dit maakte de wedstrijd lastiger te voorspellen, wat in het voordeel van LSG zou kunnen uitpakken. Waarschijnlijk geen gekke keuze van onze tegenstanders, aangezien ze toch wat risico moesten nemen.

Op bord 1 zat met zwart onze sterkste speler, Rustam Kasimdzhanov, tegenover Edwin van Haastert. Hij kreeg een déjà vu van zijn wedstrijd tegen HMC van afgelopen seizoen. Ook deze keer probeerde zijn goed voorbereide tegenstander met het solide Schots vierpaarden­spel op remise af te stevenen. Toen echter de voorbereiding ophield en een hoop stukken waren geruild, werd wit in het resterende eindspel langzaam maar zeker weggedrukt. Het werd een zeer instructieve overwinning met zwart die zeker het naspelen waard is!

Erwin l’Ami speelde met wit aan bord 2 en kwam prima uit de opening. Het middenspel ging eerst ook aardig, tot er op zet 30 ineens een gruwelijke blunder volgde. Het stellingsoordeel sloeg in één zet om van zeer goed tot gewonnen naar verloren. Helaas voor Mark van der Werf volgde er een aantal zetten later, ook van zijn kant een paar mindere zetten op rij. Toen de stelling weer ongeveer in balans was, kwam er zelfs een blunder waardoor Erwin een stuk kon winnen en met de schrik vrijkwam.

Bord 3 was het strijdtoneel van een ware slijtageslag. Max Warmerdam en Michiel Bosman maakten er een zeer lange strijd van zo’n ongeveer 5,5 uur van. Max had met zwart weliswaar de hele partij een enorm ruimte­voordeel, maar Michiel stond aardig compact en bleef rustig afwachten. Na meer dan 30 zetten zonder dat er ook maar iets geruild werd, maar Max met bijna elk van zijn stukken wel een manoeuvre had uitgevoerd, werden uiteindelijk de wit­veldige lopers geruild. Hierdoor kon Max eindelijk met zijn dame binnen­komen, en daarna een doorbraak forceren door middel van een kwaliteits­offer. Het heeft flink wat tijd en 85 zetten geduurd, maar het punt was binnen.

Onze Braziliaanse vriend Alexandr Fier had bij zijn jaarlijkse inval­beurt wit aan bord 4 tegen Jan-Willem de Jong. Er werd vanuit de Italiaanse opening al meteen behoorlijk veel materiaal geruild en er ontstond een eindspel met ongelijke lopers, maar met wel nog een paar torens op het bord. Jan-Willem besloot om die torens ook maar af te ruilen, maar wel ten koste van een pion. Het resterende ongelijke loper­eindspel was misschien nog houdbaar, maar nadat er nog een pion verloren ging was het wel uit en werd het vakkundig afgemaakt door Alex.

Roeland Pruijssers kwam met zwart goed uit de opening tegen Casper Schoppen en miste op zet 13 zelfs al een kans op groot voordeel. Hij bleef wel beter staan en pushen voor de winst, en uiteindelijk zou er zich nog een kans voordoen. Op zet 29 had Roeland de torens kunnen ruilen en af kunnen wikkelen naar een gewonnen loper­eindspel. Dat werd niet gezien of niet goed ingeschat door Roeland en daarna verzandde de partij in remise.

Zelf zat ik op bord 6 met wit tegen Arthur Pijpers. Bij het horen van deze indeling was het voor mij toch een opluchting, aangezien ik een tegenstander van minimaal 2233 nodig had voor mijn laatste GM-norm. Natuurlijk ging ik er wel vanuit dat ik die tegen LSG zou krijgen, maar je weet maar nooit. De opening verliep voor mij niet erg soepel, ik stond al snel een tikje minder en op zet 12 miste Arthur al een kans op groot voordeel. Ik besloot dan ook maar te proberen overeind te blijven om in ieder geval niet te verliezen. Dat lukte aardig, en in wederzijdse tijd­nood ging Arthur over tot de aanval. Dat bleek er echter enger uit te zien dan het was, en binnen een paar zetten was het ineens mijn tegen­aanval die te sterk was. Uiteindelijk liet Arthur mij sportief mat zetten en heb ik inmiddels mijn titel mogen aanvragen bij de FIDE.

Merijn van Delft zat aan de zwarte kant van een Konings-Indiër op bord 7 tegen Robin Swinkels en gooide er op karakteristieke wijze behoorlijk wat theorie uit. Een paar zetten later gooide Merijn er een stuk­offer tegenaan, en dat bleek achteraf niet helemaal correct te zijn. Robin geloofde Merijn echter, besloot om het niet aan te nemen en daarna is de partij niet echt meer uit balans geweest: remise.

Op bord 8 had Sjef Rijnaarts wit tegen Predrag Nikolic. Vanuit de opening kwam Sjef al vrij snel goed te staan, en hij kreeg zelfs al een kans om te winnen. Een paar zetten later werden de dames echter geruild en dat haalde de angel behoorlijk uit de witte stelling. In het resterende eindspel was het vooral tegenhouden voor Sjef, maar uiteindelijk dat lukte niet.

Op bord 9 had LSG hun hoogst gerate speler opgesteld, namelijk Jan Smeets. Aan Stefan Kuipers de taak om die van zich af te houden met zijn favoriete zwarte stukken. De opening leek redelijk slecht af te lopen voor Stefan, met waarschijnlijk rond zet 20 al winnend voordeel voor Jan. Jan wist het echter niet keihard af te straffen, en ook hier leek het witte voordeel na dameruil wat weg te zakken. Een paar zetten later stond Stefan zelfs beter, maar uiteindelijk verzandde ook deze partij in remise.

En dan nog het laatste bord! Onze captain Nico Zwirs had zichzelf op bord 10 neergezet en hij had wit tegen Thomas Willemze. Ook Nico ging er vanmiddag eens goed voor zitten in een lange partij waarin hij zowel in het middenspel als in het eindspel meerdere goeie winstkansen had, maar hij wist deze jammer genoeg niet te verzilveren. Uiteindelijk waren Nico’s twee overgebleven paarden niet voldoende om Thomas’ kale koning mat te zetten.

Dat bracht de eindstand op 7-3! Onze grootste overwinning van dit seizoen, op het moment dat het moest gebeuren. Een mooie afsluiting van dit seizoen waarmee we nu twee jaar op rij kampioen van Nederland zijn geworden! We zullen er ook volgend jaar weer voor gaan om hier driemaal op rij van te maken, maar eerst hebben we over een paar weken ook nog een beker­finale te spelen om te proberen de dubbel te pakken.

De titel werd na afloop helaas niet gevierd op de Coolsingel, maar wel in de Fluit in Apeldoorn en ook daar was het nog lang gezellig. Tot volgend jaar!